Το ποτάμι πίσω δε γυρνά

Ο θάνατος του παλικαριού

Το περιστατικο με το θανατο του οδηγου λεωφορειου στη Θεσσαλονικη αντιμετωπιστηκε με τον γνωστο συμβατικο τροπο απο τα Ελληνικα ΜΜΕ. Αηδια ειναι το μονο συναισθημα που προκαλεστηκε σε οσους νοημονες ειχαν την ατυχια να παρακολουθησουν καποιο απο τα ρεπορταζ του ειδους.

Φυσικα, ελαχιστοι ειναι αυτοι που συνειδητοποιουν οτι προχθες δε χαθηκε η ζωη μοναχα ενος συμπολιτη μας, αλλά τεσσαρων. Γιατι η φρικη και οι τυψεις δε θα ξορκιστουν ποτε ουτε απο το μυαλο του νεαρου εκτελεστη, ουτε και απο τους δυο αστυνομικους, που εχουν ηδη καταδικαστει σε ισοβια κοινωνικη απορριψη.

Το προβλημα ομως δεν ειναι μονο αυτο. Το προβλημα ειναι εξισου, ή μαλλον κυριως, το οτι η ειδηση θα περασει απο την επικαιροτητα στο αρχειο χωρις κανενας να ασχοληθει με τον δυσεξηγητο αναχρονισμο που κρυβεται πισω απο καθε εγκληματικη ενεργεια τοξικομανων: την παραλογη απαγορευση των εξαρτησιογονων ουσιων και τον κοινωνικο στιγματισμο των χρηστων.

Αντι να εχουμε συλλαβει 19 φορες τον νεαρο τοξικομανη, συνθλιβοντας την ευθραυστη ψυχολογια του και πετωντας τον πιο εξω κι απ' το εξωτερο κοινωνικο περιθώριο, θα μπορουσαμε να του προσφερουμε ενα συγχρονο κεντρο απεξαρτησης και μια ουσιαστικη δευτερη ευκαιρια στη ζωη.

Την ευθυνη λοιπον για το εγκλημα δεν την εχουν ουτε οι αστυνομικοι, οπως διαλαλουν καποιοι, ουτε ο 30χρονος τοξικομανης, οπως υποστηριζουν καποιοι αλλοι. Την ευθυνη την εχεις εσυ φιλε μου. Εσυ, εγω και τα υπολοιπα 11 εκατομμυρια αυτης της σαπιας, συντηριτικης χωρας.

Πινακας : Totentanz, Der Fuhrmann (Χορευοντας με το Χαρο, ο Οδηγος) του Hans Baldung der Jüngere (ξυλογραφια)