Μέχρι να πάθουμε κάτι. Όχι απαραίτητα σοβαρό. Ένα σπασμένο πόδι, ένας μέτριος πυρετός, ένα δόντι που χτυπάει στο νεύρο ή μια ανεμοβλογιά. Και ξαφνικά -ω, τι υποκρισία- αλλάζουν όλα. Στοιβάζονται τα πάντα στην άκρη του μυαλού για να στρογγυλοκάτσει στη μέση ο πόνος, η αδιαθεσία και το πύον. Κι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο είναι ότι το ξέρεις: δε θα φύγουν μέχρι να γίνεις καλά.
Μαρμάρινο άγαλμα Αγνώστου από τον 2ο αι. μ.Χ, Μουσείο Λούβρου
Ούτε κι εγώ βέβαια ξεφεύγω από αυτήν την ασυνέπεια. Αυτά τα γράφω τώρα, βλέπετε, που έπεσα με το ποδήλατο και έχω το χέρι μου στο γύψο. Δεν με πειράζει τόσο που δε μπορώ να πληκτρολογήσω καλά, να οδηγήσω ή να παίξω κιθάρα. Όσο το ότι ξυπνάω και δεν μπορώ να πλύνω το πρόσωπό μου, ότι δεν μπορώ να κάνω ντουζ και βρομάω, ότι δεν μπορώ να πιάσω τα μαλλιά μου για μη μου πέφτουν στη μάπα. Ούτε καν ένα πορτοκάλι δε μπορώ να φάω, ή να αλείψω μια φέτα ψωμί.
Ω, μα ναι, είναι τόσο απαραίτητη η υγεία. Ίσως να μην είναι ικανή, σίγουρα όμως είναι αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη ακόμα και των ταπεινότερων στόχων.
8 comments:
έλα ρε Γρηγόρη, περαστικά και σιδερένιος.
ποιο ειναι? πόσο καιρό θα το χεις?
εντομεταξύ δες τα settings του easyaccess (η κατι τετοιο) στον ΗΥ εχει καποιες ευκολιες (πχ για να πατας το shift ευκολα κ.α.), ωστε να γραφεις τουλαχιστο
οσο για τα ντουζ ισως να μπορεις να κανεις πιο μετα, αν εχεις το χερι σου σε σακουλα. αν δυσκολευεσαι, ισως να μπορεις να ζητησεις λιγη βοηθεια απο την ξανθια στο βαθος. κουραγιο θα περασει
Χεχεχε, ωραία ιδέα για το ντουζ. :-)
Το δεξί χέρι είναι, πράγμα καλό διότι είμαι αριστερόχειρας. Λογικά δεν θα το έχω για πολύ (ήδη νιώθω καλύτερα), καμιά δεκαριά μέρες ακόμα υπολογίζω.
Πάντως ψυχολογικά δε με ενόχλησε καθόλου, πέρα από τα δύο πρώτα βράδυα ίσως που πονούσα πολύ. Μου φαίνεται αρκετά αστείο το ότι είμαι ανίκανος να κάνω πολύ απλά πράγματα και συνήθως γελάω σαν το χαζό. :-))
Περαστικά !
Το είχα πάθει κι εγώ όταν ήμουν φοιτητής και δεν μπορούσα να γράψω μία σημαντική εργασία!
Είδες τι ωραία που είμαστε στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι κι έτσι δεν έχουμε φόβο ατυχήματος ; Και έχουμε και πολλές μελαχροινές, όχι μόνο ξανθιές :))
Περαστικά και πάλι.
Ευχαριστώ ρε.
Πέρα από την πλάκα πάντως, η έλειψη ποδηλατόδρομων στην Ελλάδα αναγκάζει τους νέους να χησιμοποιούνε κατά κόρον μηχανάκια. Δεν ξέρω αν αυτό διαφοροποιεί τη συχνότητα των ατυχημάτων, σίγουρα όμως διαφοροποιεί τις συνέπειες..
Άλλο να ραγίσει λίγο το κοκκαλάκι σου, όπως εμένα, άλλο να σου κοπεί τελείως το χέρι κι άλλο να πεθάνεις με τη μια.
Σωστός.
Πότε θα γίνει αυτό (να δημιουργηθούν ποδηλατόδρομοι στις ελληνικές πόλεις); Όταν οι Δήμοι είναι πραγματικά αυτόνομοι, εισπράττουν οι ίδιοι όλους τους φόρους των δημοτών, εγκρίνουν οι ίδιοι τις πολεοδομικές άδειες και τα σχέδια της πόλεως ΤΟΥΣ.
Με λίγα λόγια όταν αποκτήσουμε τον ΔΗΜΟ Α.Ε. τον οποίο θα ΣΥΜΦΕΡΕΙ να γίνεται η πόλη του όλο και καλύτερη από τις άλλες.
Σακουλάκη, (το η με ι), περαστικά κι αγύριστα, και ελπίζω πως στο μεταξύ το έχεις ξεπεράσει.
Τι μου θύμισες: πριν λίγο καιρό συναντήθηκα με 5-6 καλούς παλιούς συμμαθητές που είχα να τους δω από το ΄90. Γελάσαμε όταν καταλάβαμε πως τότε πίναμε λέγοντας ΄γεια μας΄ τρανταχτά και χωρίς καμιά συναίσθηση της κυριολεξίας, ενώ τώρα λέμε το ίδιο συνοδευόμενο από περιστασιακά ΄υγεία, υγεία πάνω απ΄όλα΄, και μουρμουρητά ΄δε μπορώ να πιώ πολύ γιατί παίρνω κάτι χάπια΄.
μετά τη διαπίστωση στραβώσαμε κι ήπιαμε σα να μην υπάρχει αύριο.
οι εσχατόγεροι.
Πολύ σωστή η κριτική και στέκεται μια χαρά δίπλα στο κείμενό μου. Γιατί αν η συνειδητοποίηση της σημασίας της υγείας είναι πολύτιμη για τη λειτουργία εν κόσμω, η αμφισβήτησή της είναι μια απελευθέρωση από τη φύση του ανθρώπου και μια υπέρβαση που, όποιος την καταφέρνει, αποδεικνύει στους γύρω του, αλλά και στον εαυτό του εξίσου, την -έστω πλαστή- κυριαρχία του επί της ζωής και των φυσικών ορίων του κόσμου του. Και προσδίδοντας στον εαυτό του αυτήν την αναγνώριση γίνεται ένας υπεράνθρωπος, ένας θεός.
Επ' ευκαιρίας όμως να ποστάρω και το κείμενο του Ιουλίου. :-)
Post a Comment